Mijn eerste poging bij de keramiekwerkplaats resulteerde in dit servies. Het is een beetje gooi en smijtwerk als je het mij vraagt. Wel was ik meteen verliefd op de klei en de techniek. Zonder kennis maar met veel enthousiasme heb ik deze kannetjes, schaaltjes en kopjes met de hand gevormd. Tot mijn grote verbazing kwam alles zonder breuken uit de biscuit fire. Daarna gedipt in de meest simpele glazuur en heelhuids uit de tweede ronde in de oven gekomen, vond ik ze zo mooi glimmen. Hier begon mijn grote liefde voor keramiek. De klei, het glazuur, de nog te leren technieken, de kiln a.k.a. een prachtige tover/transformatie machine, ik vond het geweldig. Ik kan niet mediteren, maar dit soort dingen in de vingers krijgen zijn mijn meditatie en therapie in één.

“De techniek en het materiaal dwingen je tot precisie en vragen om verbeeldingskracht. Eenmaal in de oven begint namelijk een onomkeerbaar proces waar de hitte het object vormt tot wat ik hoop, tot wat ik in gedachten heb. Werken met keramiek is dan ook een training in gecontroleerde teleurstelling. Er komt namelijk niets uit de oven precies zoals ik het had bedacht. Daar zit dan ook de schoonheid. Want ik hou zo van het denken dat het zou kunnen als het kon.” 

Post-it feedback op WdKA